BLOG | The Call of the Sun Dance

🇳🇱 Klik hier voor Nederlands 🇧🇪

This story began in 2010, when I started wearing my silver Navajo bracelet again. I had received it 27 years ago from a Navajo woman—with long, flowing black hair and dressed in traditional clothes. I was waiting in line for a public toilet in Monument Valley, Arizona, when this woman standing in front of me suddenly turned around, looked me straight in the eyes and said, “I see your great light and what you are going to do with it in the world. I need to give you this silver bracelet. It comes from the Grey Mountain Community in Navajo Nation. Here you see the eagle engraved, which represents strength, courage, truth, and freedom. You are guarded by the eagle.”  I was stunned. Just the week before, I had been looking for a bracelet like that but couldn’t find it.

The woman entered the toilet, and I ran to the one next to her, peed as quickly as I could, ready to thank her from the bottom of my heart. And that’s when I was taken by surprise again. She was gone. No trace of her. We were in the middle of nowhere. No car driving away. No woman in the toilet. Nothing.

Remembering
For a while, I had worn the precious silver bracelet, until it ended up tucked away for years. I used to think it didn’t quite match my red-painted fingernails and bright red lipstick 😉. But when I put it on again in 2010, at the time of my burnout/awakening, something shifted. I began to receive countless visions of lifetimes with the North American Indians. Beautiful impressions of a time when life was deeply woven with the rhythms of Mother Earth.

But over time, I also realized the bracelet carried the pain of collective trauma. The suffering of these precious tribes. I started seeing the most horrific images of what they had endured. Often, I found myself in the visions as one of them: a leader, a medicine man or woman. By wearing the bracelet, I could not only release my own painful memories, but also transmute layers of collective energy. It felt as if the bracelet was a key, unlocking portals of remembrance and healing.

The Call
In the week of December 21, 2012, I fell in love (for a week) with Michael, an American man who had shared profound experiences with Native Americans. He told me about the Sun Dance. “The Sun Dance is seen as a sacred ceremony of prayers, healing, and rebirth,” he said. His words went straight into my body. Something stirred in the depth of my being, and I knew that one day, I was meant to participate. At the time, I didn’t yet know that in traditional practices, such as those of the Lakota, only men are allowed to participate.

Fast forward to spring 2024 when I met Charly in Mexico. As many of you know, within a minute I fell deeply in love with this precious man, and over the course of the months that followed, I opened myself more to the sacred cadence of native Mexican ceremonies, opening my heart to the ancient wisdom and traditions of the Native Indians from Central America. One of these traditions is the Temazcal, or sweat lodge. Another is the Sun Dance. The latter was passed on from the Lakota to a representative of the native Mexican people, so the sacred tradition can now be shared more widely while still honoring its roots.

Rebirth
Last November, during another Temazcal, Charly introduced me to one of his friends: La Mujer Que Honra La Gran Pirámide, the Woman Who Honors the Great Pyramid, is her name. The moment our eyes met, we couldn’t stop crying. “I have dreamed about you, hermana,” she said. “Now you are finally here. It’s time for your rebirth. It’s time to remember. It’s time to become part of us again, just like you remember from other lifetimes.” I cried. She told me more about the Sun Dance, and I knew this was the call. Here in Mexico, women are welcomed to participate, because within each of us dwells both the feminine and the masculine.

Preparation
Then came January. I had just returned to the Netherlands when I received a message from my dear Abuela, a wise elder and beloved friend. She asked me for my body measurements, saying she felt called to create my atuendo, my ceremonial outfit for the Sun Dance. What an honor. From the moment I took my measurements, something opened. I could feel a powerful energetic tunnel stretching all the way to July 16, the day the Sun Dance begins.

It wasn’t exactly comfortable to feel that much energy pouring in. From that moment in January, I began to experience heavy energetic purges through my nervous system. It released deep layers of old energy. Waves of pressure moved through my body. Something inside wanted to break free. Now, half a year later, it feels like this energy has finally been released. It was quite a journey, but hey, for the good of all. A powerful preparation, both physically and energetically.

Ceremony
So what does the Sun Dance entail, practically speaking? In short, it is a four-day dry fast. No water. No food. Two sweat lodge ceremonies each day. The rest of the time is spent in sacred dance, guided by powerful medicine songs, drums, caracoles and sonajas, carried by those who hold space for the Sun Dancers.

Four days? Yes. But is that healthy? For me I believe it is. Charly has completed it five times now, and it has brought him profound transformation. And ultimately, it’s not about reason. It’s about the calling. The calling is what leads the way. I’ve already done two three-day dry fast vision quests, one on Mount Shasta at 3000 meters altitude and one on Ibiza. And yes, the “no water” part is what I find most intense right now. But this detachment is also a beautiful invitation. A doorway into deeper connection, into memories that are waiting to surface. I can already feel them bubbling, poised for their moment to rise.

Four July transmissions
Do you want to travel with me? This month of July, I’m offering four transmissions in which I’ll take you into the Sun Dance experience—with all its insights, multidimensional energies, and more. Mark the dates: July 7, 14, 20, and 25. You can join them all together or sign up for separate transmissions. All replays will be available.

Het Begin
Dit verhaal begon in 2010, toen ik mijn zilveren Navajo-armband weer omdeed. Ik had ‘m 27 jaar geleden gekregen van een Navajo-vrouw met lang zwart haar en in traditionele kleding. Ik stond in de rij voor een openbaar toilet in Monument Valley, Arizona, toen deze vrouw (ze stond voor me) zich plotseling omdraaide, me recht in mijn ogen keek en zei: “Ik zie jouw grote licht en wat je ermee gaat doen in de wereld. Ik moet je deze zilveren armband geven. Hij komt uit de Grey Mountain Community van de Navajo Nation. Hier zie je de adelaar gegraveerd, die staat voor kracht, moed, waarheid en vrijheid. De adelaar waakt over jou.” Ik was sprakeloos. Nog geen week ervoor had ik gezocht naar zo’n soort armband, maar ik kon ‘m nergens vinden.

Ze was aan de beurt, ging het toilet binnen en ik rende naar het hokje ernaast, plaste zo snel ik kon, klaar om haar uit het diepst van mijn hart te bedanken… Weg was ze. Geen spoor meer. Midden in de woestijn. Geen auto die wegreed, geen vrouw in het toilet, helemaal niets.

Herinneringen
Een tijdlang droeg ik die zilveren armband, tot hij jarenlang in een sieradendoosje verdween. Ik vond ‘m in die tijd niet zo passen bij m’n felrode nagellak en lippenstift (blijkbaar was ik er nog niet klaar voor 😉). Maar toen ik hem uiteindelijk weer omdeed, tijdens mijn burn-out/awakening in 2010, gebeurde er van alles. Er ging een deur open. Er begonnen visioenen binnen te stromen over levens met de Noord-Amerikaanse Indianen. Mooie beelden van een tijd waarin het leven helemaal verweven was met de ritmes van Moeder Aarde.

Maar ook voelde ik het gewicht van hun collectieve pijn. Het lijden van deze dierbare tribes. Ik kreeg de meest heftige beelden te zien van wat zij hadden doorgemaakt. Vaak zag ik mezelf in die visioenen: als een leider, een medicijnman of medicijnvrouw. Door de armband te dragen kon niet alleen mijn eigen pijn bevrijd worden, maar konden er ook lagen van collectieve energie geheeld worden. Het voelde alsof de armband een sleutel was, die poorten opende naar herinnering en heling.

De Roep
In de week rond 21 december 2012 werd ik voor een week verliefd op Michael, een Amerikaan die diepe ervaringen had met Native Americans. Hij vertelde over de Sun Dance. “De Sun Dance is een heilige ceremonie van gebeden, heling en wedergeboorte,” zei hij. Die woorden raakten me diep. Er bewoog iets in mijn kern, en ik wist: ooit ga ik meedoen. Toen wist ik nog niet dat in de traditionele gebruiken zoals bij de Lakota’s alleen mannen mee mogen doen.

In het voorjaar van 2024 ontmoette ik Charly in Mexico en was meteen verliefd, zoals velen van jullie inmiddels weten. In de maanden daarna opende ik me voor de sacred ceremonies van de traditionele Mexicaanse gebruiken. Mijn hart ging verder open voor de oude wijsheid en gebruiken van de Native Indians uit Midden-Amerika. Eén van die rituelen is de Temazcal, de zweethut. Een ander is de Sun Dance, die door de Lakota’s aan een vertegenwoordiger van de inheemse Mexicanen is doorgegeven, met respect voor haar diepe wortels in de eenheid tussen Moeder Aarde en de kosmos.

Wedergeboorte
Afgelopen november, tijdens een Temazcal, stelde Charly me voor aan een bijzondere vrouw: La Mujer Que Honra La Gran Pirámide, de Vrouw die de Grote Piramide Eert, zo is haar naam. Zodra onze blikken elkaar ontmoetten, konden we niet stoppen met huilen. “Ik heb van je gedroomd, hermana,” zei ze. “Nu ben je hier. Het is tijd voor jouw wedergeboorte. Tijd om te herinneren. Tijd om weer deel van ons te worden, net zoals je je herinnert uit andere levens.” Ik huilde. Ze vertelde me meer over de Sun Dance en ik wist: dit is mijn roep. Hier in Mexico zijn vrouwen welkom, want in ieder van ons woont het vrouwelijke en het mannelijke.

In januari, net terug in Nederland, kreeg ik een bericht van mijn dierbare Abuela, een wijze vrouw en inmiddels lieve vriendin. Ze vroeg om mijn maten, want ze voelde zich geroepen mijn atuendo te maken, mijn ceremonieel tenue voor de Sun Dance. Wat een eer. Vanaf dat moment voelde ik een krachtige energetische tunnel ontstaan die reikte tot aan 16 juli 2025, de dag dat de Sun Dance begint.

Voorbereiding
Die binnenstromende intense energie was niet bepaald altijd even makkelijk. Vanaf die dag dat m’n maten werden gemeten begon ik heftige energetische reinigingen te ervaren via mijn zenuwstelsel. Oude lagen energie, persoonlijk en collectief, kwamen los. Golven van druk bewogen door mijn lijf. Iets wilde vrij zijn. Nu, een half jaar later, voelt het alsof die energie eindelijk voor het grootste deel is losgelaten. Het was een reis, maar zo waard! Een flinke voorbereiding, zowel fysiek als energetisch.

Ceremonie
Wat houdt de Sun Dance praktisch in? Vier dagen droogvasten: geen water, geen eten en twee zweethut ceremonies per dag. De rest van de dag dans je een sacred dans, ondersteund door medicine songs, trommels, caracoles en sonajas van een groep mensen die de space houden voor de Sun Dancers.

Vier dagen? Ja. Is dat gezond? Voor mij geloof ik van wel. Charly heeft het vijf keer gedaan en het bracht hem diepe transformatie. Uiteindelijk gaat het niet om het verstand, maar om de roep. De roep wijst de weg. Twee keer heb ik eerder een driedaagse droogvasten ervaring gehad. Eén op Mount Shasta op 3000 meter hoogte en één op Ibiza. En ja, het ‘geen water’ is voor mij nog wel iets wat ik ’n tikkie spannend vind. Maar die onthechting is ook een uitnodiging. Een poort naar diepere verbinding, naar herinneringen die op willen komen. Ik voel ze al borrelen, klaar om te ontwaken.

Vier juli transmissies
Wil je met me mee in m’n broekzak? Deze juli maand geef ik vier transmissies waarin ik je meeneem in deze Sun Dance ervaring met alle bijbehorende inzichten, multidimensionale energieën en meer. Noteer de data: 7, 14, 20 en 25 juli. Je kunt ook losse transmissies volgen, alle replays komen beschikbaar.