🇳🇱 Klik hier voor Nederlands 🇧🇪

In my last blog I shared about my miraculous first meeting with Charlie and his offer to guide me up the Iztaccíhuatl volcano. A few days later, we hit the road. Izta called, and I answered. Prepared for a challenging ascent, we headed to the entrance. We were asked if we knew about the fire on Izta. Yes, we had seen it, but hey, we wouldn’t let ourselves get 'off the trail' just like that, so no problem, we would just wait until the fire subsided. We got this! It soon became apparent that that was rather optimistic. The flames had engulfed the trailhead. Military personnel and firefighters urged us to retreat. It was evident that my encounter with Iztaccíhuatl would be different from what I had expected.

We parked the car in an 'invisible' spot and hid ourselves from the military people and firefighters, so I could do my work. After all, I was here for a reason, and I was eager to do what I had come for before leaving this mighty volcano behind. Since Charlie had only known me for a few days, I had prepared him somewhat on the way there with some stories and previous experiences. He quickly realized that things were serious when I started tuning in to Izta. He grabbed his drum and did whatever he could to hold space and to keep an eye on the flames. I could concentrate fully. What a team!

Iztaccíhuatl and Popocatépetl were once joined, known as twin volcanoes. Izta symbolizes the feminine, Popo the masculine. Tectonic activity drove both volcanoes apart. Leading us to the theme of separation... We found ourselves caught right in between these two volcanoes. Charlie embodied Popo's energy, while I resonated with Izta's. It became evident that we had shared another life together, torn apart in a painful manner. The agony of separation was mirrored by both volcanoes. With Popo's smoke (an active volcano) and Izta's fire, we were amidst dual destruction, symbolizing the inner masculine-feminine conflict. The loss of unity was palpable.

Slowly the energetic smokescreens dissolved and the memories of separation faded. Trust in the masculine and feminine was restored. What a dynamic play. Slowly both aspects were able to come together again and merge in the center between the two volcanoes. Back into oneness.

As I recuperated from this profound healing and transformation, Izta's silhouette revealed itself: a Sleeping Woman or La Mujer Dormida, as she is also called. However, there was something fundamentally different about this image: thís sleeping woman had a pregnant belly! Goosebumps. "Oops, another multidimensional pregnancy on the horizon," I mused. I had just ‘birthed’ my fifth cosmic son Itcha inside and on top of the Pyramid of the Sun. And now, a few days later the next one was already presenting itself... In the context of working effectively and efficiently, I can attribute that to my soul ;-). I thought it would be useful to inform Charlie somewhat of my previous cosmic deliveries, but then again, how do you prepare someone for something so extraordinary? By now there are 5 cosmic sons: Pacha, Anakaya, Illunaï, Astrayïa and Itcha, the first three of which are connected to the Light Code Meditation Mats Unity, Earth & Central Sun.

Finally, we descended the volcano, impressed and content how we had accomplished the mission.

And then, about two weeks ago, Charlie, I and a friend of Charlie's went on a Peyote trip in the Wirikuta Desert in San Luís Potosí. Shamans from all over the world come to this place to connect with the healing cactus, also called hikuri. As we entered the desert, I almost fell asleep. The powerful energy instantly transported me to another realm. After extensive preparation and finding the right cactus, the medicine took effect. Surrounded by ancestors, I realized I was reclaiming a piece of my soul—a part of me that had worked here as a shaman with the hikuri medicine. It felt like coming home.

Slowly I became a portal that could see and experience in a myriad of dimensions at once. An extraordinary experience. Only later did I fully grasp the significance of this Peyote journey—I traversed dimensions, eventually arriving at a multidimensional Harry Potter-like 'train station' where I awaited the arrival of the soul of a cosmic girl. Together, we returned to earthly reality, and the 'energetic seed' of this cosmic daughter was planted within me.

Three days later, my belly swelled inexplicably. Despite rationalizing it as a need for a colon cleanse, I knew otherwise—I am pregnant with a cosmic girl! Tuning into her, I feel so much love, lightness and joy. Charlie, as the earthly representative of the father, accepted this unusual twist with grace. "Let's name her Iztapopoca," he immediately suggested—a beautiful amalgamation of both volcanoes, restoring unity.

As I navigate this multidimensional pregnancy, I walk around with a physical belly that looks like I am four to five months pregnant. This, the belly, I still find uncomfortable. How do I explain this to people? This whole situation is accompanied by the usual pregnancy symptoms: lots of sleeping, naps, nesting urges (read: cleaning, cleaning and more cleaning), cravings and emotional swirls. Such an amazing process. During the coming period I will prepare myself for the moment this great soul will anchor herself, through my body, into earthly existence (= multidimensional birth). It requires an even deeper cleansing of my emotional and energetic bodies and an even further embrace of my primal power. It's an intriguing and dynamic journey. What an adventure... To be continued!

PS: check out my previous blog about the unfolding of my multidimensional pregnancies.

Mijn laatste blog ging over mijn wonderbaarlijke eerste ontmoeting met Charlie en hoe hij zich aanbood als gids voor mijn beklimming van de Iztaccíhuatl vulkaan. Enkele dagen later waren we onderweg. Izta had me geroepen, dus daar gaf ik gehoor aan. Voorbereid op een flinke klim naar de top, reden we naar de entree. Of we er ons wel bewust van waren dat er een brand gaande was op Izta, werd ons gevraagd. Ja, dat hadden we onderweg gezien, maar joh, wij laten ons niet zomaar ‘van het pad’ sturen, dus geen probleem, we zouden gewoon wachten tot het vuur gedoofd was. We got this! Al snel bleek dat dát nogal über optimisch was. De uitslaande vlammen zorgden ervoor dat precíes de start van de trail in vuur en vlam stond. Militairen en brandweermannen verzochten ons dringend om weer naar beneden te gaan. Het was duidelijk dat de invulling van mijn ontmoeting met Iztaccíhuatl anders zou lopen dan dat ik verwacht had én dan dat ik gewend ben van voorgaande vulkaan-beklimmingen.

We zetten de auto op een ‘onzichtbare’ plek en verstopten ons enigszins, zodat ik m’n ‘werk’ kon doen. Ik was hier immers niet voor niets, dus ik wilde eerst nog graag doen waarvoor ik was gekomen voordat ik deze machtige vulkaan achter me zou laten. Aangezien Charlie me nog maar net een paar dagen kende, had ik hem op de heenweg alvast enigszins voorbereid met wat verhalen en voorgaande ervaringen. Hij had al snel door dat het menens was toen ik me af ging stemmen op Izta. Snel pakte hij z’n drum erbij en zette hij alle zeilen bij om veld te houden én om in de gaten te houden dat de vlammen op afstand bleven. Ik kon vrijuit m’n ding doen. Wat een team! Dit was letterlijk een mooie vuurdoop ;-).

Iztaccíhuatl was ooit één met Popocatépetl vulkaan. Ze worden ook wel de tweeling vulkaan genoemd. Izta representeert het vrouwelijk en Popo het mannelijk. Door tectonische activiteit werden beide vulkanen uit elkaar gedreven. Het thema van afgescheidenheid… En wij? Wij zaten precies in het midden van die twee vulkanen. Dát was waar ik moest zijn. Het werd me al snel duidelijk dat Charlie de energie van Popo door zich heen liet stromen en ik die van Izta. Ik zag dat ook wij in een ander leven samen waren geweest en dat we toen op een pijnlijke manier uit elkaar gedreven werden. De pijnlijke wond van afgescheidenheid werd duidelijk gespiegeld door beide vulkanen. Popo is een actieve vulkaan, dus daar zaten we dan tussen twee vuren: Popo met z’n rook uitbarstingen en Izta met haar brand. Dit genereerde aan beide kanten een rookgordijn. Het rookgordijn representeerde vervolgens die pijn van het uit elkaar getrokken worden en eveneens de innerlijke dualiteit van het mannelijk en vrouwelijk binnenin ons. Het ‘verlies’ van de eenheid.

Langzaam verdwenen de energetische rookgordijnen en vervaagden ook de herinneringen aan de breuk. Het vertrouwen in het mannelijke en vrouwelijke werd hersteld. Wat een dynamiek. Langzaam konden beide aspecten weer dichter bij elkaar komen en samensmelten in het centrum tussen de twee vulkanen. Terug naar eenheid.

Terwijl ik m’n tijd nam om bij te komen van de diepgaande heling en afstemming, zag ik opeens Izta’s ware contouren: die van een Slapende Vrouw ofwel La Mujer Dormida, zoals ze ook wel word genoemd. Er was echter iets fundamenteel anders aan dit beeld: deze slapende vrouw had een zwangere buik! Kippenvel. “Oh oeps, grote kans dat ik straks weer in een multidimensionale zwangerschap beland…,” dacht ik. Ik had net m’n vijfde kosmische zoon Itcha ‘gebaard’ binnenin en bovenop de Pyramide van de Zon. En nu, een paar dagen later diende de volgende zich alweer aan… In het kader van effectief en efficiënt werken, dat kan ik m’n ziel wel toeschrijven ;-). Het leek me handig om Charlie alvast ietwat op de hoogte te brengen van mijn voorgaande kosmische bevallingen, maar ja, hoe bereid je iemand voor op zoiets buitengewoons? Inmiddels zijn er 5 kosmische zoons: Pacha, Anakaya, Illunaï, Astrayïa en Itcha, waarvan de eerste drie verbonden zijn aan de Light Code Meditation Mats Unity, Earth & Central Sun.

Uiteindelijk daalden we onder de indruk en met een voldaan gevoel de vulkaan af. De missie was volbracht.

En toen, ongeveer twee weken geleden, maakten Charlie, ik en een vriend van Charlie een Peyote reis in de Wirikuta-woestijn in San Luís Potosí. Sjamanen van over de hele wereld komen naar deze plek om te verbinden met de helende cactus, ook wel hikuri genaamd. Al bij het binnenrijden van de woestijn viel ik bijna in slaap. Wát een energie! Ik stapte direct een andere wereld binnen. Na uren van voorbereiding en het zoeken naar de juiste cactus voor ons alle drie, begon het medicijn z’n werk te doen. Al snel werd ik omringd door voorouders en begreep ik dat ik hier een stuk van mijn ziel terug mocht halen, namelijk dat deel van mij die hier als sjamaan met het hikuri-medicijn heeft werkt. Het voelde allemaal zo bekend.

Langzaamaan veranderde ik in een portaal dat in allerlei dimensies tegelijk kon kijken en ervaren. Dat was bijzonder! Pas enkele dagen later realiseerde ik me wat er tijdens de Peyote-reis was gebeurd. Zoals bij alle vijf mijn kosmische ‘kinderen’ reisde ik ook deze keer door talloze dimensies, op weg naar een soort multidimensionaal Harry Potter treinstation, om daar vervolgens de juiste ziel te mogen ontvangen. Stap voor stap keerden we terug naar de aardse realiteit en daar werd het 'energetische zaadje' van een kosmisch meisje in mijn buik geplant.

Drie dagen later begon m’n buik opeens enorm uit te zetten. Terwijl ik mezelf voorhield dat ik misschien m’n darmen eens flink moest reinigen, wist ik tegelijkertijd dat er iets heel anders aan de hand was. Ik ben zwanger van een kosmisch meisje! Als ik op haar afstem voel ik zoveel liefde, lichtheid en vrolijkheid! Ik begreep direct dat Charlie de aardse representant is van de vader. Tsja, ga dat maar eens aan je nieuwe lief vertellen voor wie dit nógal nieuw is. Gelukkig staat hij open voor deze 'ietwat' ongebruikelijke happening. “Dan is haar naam: Iztapopoca,” flapte hij eruit. Oh ja joh, zo mooi. De samensmelting van beide vulkanen, van het mannelijk en vrouwelijk. De eenheid is hersteld.

Inmiddels loop ik rond met een fysieke buik die eruit ziet alsof ik vier tot vijf maanden zwanger ben. Dit, die buik, vind ik toch wel ongemakkelijk. Hoe leg ik dit uit aan mensen? Daarnaast gaat het gepaard met gebruikelijke verschijnselen die bij een zwangerschap horen. Veel slapen, dutjes doen, nesteldrang (lees: poetsen, poetsen en nog meer poetsen), snaai behoeftes en emotionele wervelingen. Het blijft toch bijzonder. Gedurende de komende periode bereid ik me voor op het moment dat dit zieltje zich via mijn lichaam verankeren in het aardse bestaan (= multidimensionale geboorte). Het vereist een nóg diepere opschoning van mijn emotionele en energetische lichamen én een nog verder toelaten van m'n oerkracht... Zoals je je misschien kunt voorstellen is dat een interessant én dynamisch proces ;-). Wat een avontuur weer… To be continued!

PS: Lees hier mijn vorige blog over het ontvouwen van mijn multidimensionale zwangerschappen.

Credits image: unknown