🇳🇱 Klik hier voor Nederlands 🇧🇪

One more week… and my beloved Charly will be in the Netherlands again.

It’s almost surreal to feel how deeply I can love this man.

Months before we met, my brother-in-law once asked me, “Don’t you miss having someone by your side?”
I smiled and said, “Actually… I feel so whole and fulfilled in the way I’m living my life now, that I don’t feel the urge to go looking. But if someone crosses my path, they’re more than welcome!”

Sure, there were times—especially years ago—when I missed someone.
Sometimes deeply.
That longing moved through me like a wave, asking to be felt, to be seen.
I cried sometimes. I breathed. I surrendered.
And I discovered: what I was truly missing… was a part of myself.

Because what is missing, really?
It’s the illusion of separation.
And that was the journey—transmuting the ache of absence into a deeper knowing of connection.

Over time, the longing softened.
The sense of seperation dissolved.
No more scanning men thinking “Could this be him?”
Instead, a quiet joy in simply walking side by side with the invisible presence that had always been with me.

And then—boom.
Just like that.
When I least expected it… there he was.

Out of nowhere, in the heart of Mexico,
a 30-minute walk from the sacred pyramids of Teotihuacán,
this magical man showed up.
(Or as he likes to say: “You fell from the sky, straight into my world.”)

That first day?
I instantly fell in love.

And I’m laughing now… because I was in the middle of building my new website, and I couldn’t focus for the life of me.
I was floating.
Ungrounded.
My heart spinning in a thousand directions.
So in love.
I remember thinking, “How on earth am I going to finish this project?”

It had been years since my last relationship.
I was so used to walking ‘alone’.

But in that one crystalline instant,
everything changed.

And I’m grateful—deeply grateful—that I went through the full cycle of ‘missing’ before he arrived.
That I didn’t meet him from a place of emptiness, but from wholeness.

Now, we live in different places—he in Mexico, I traveling the world—
yet the connection…
is constant.
It’s not bound by space.
It lives in my heart.

When I pick him up from the airport next week, I know it’ll feel like we never left.
We’ll continue exactly where we ‘physically’ paused.

💗 Do you feel called to celebrate love with us?
To honour the sacred connection—within yourself, between beloveds, and in the larger field of Life?

Here’s how you can join:

🌹 𝐎𝐧𝐥𝐢𝐧𝐞 𝐂𝐞𝐥𝐞𝐛𝐫𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧 𝐨𝐟 𝐋𝐨𝐯𝐞 𝐭𝐫𝐚𝐧𝐬𝐦𝐢𝐬𝐬𝐢𝐨𝐧𝐬 – April 15 & 29 (sign up)
🌳 𝐎𝐞𝐫𝐂𝐢𝐫𝐤𝐞𝐥𝐬 (Drenthe) – April 23 & 24, and May 1 (just added!) (sign up)
💞 𝐕𝐢𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐯𝐚𝐧 𝐝𝐞 𝐋𝐢𝐞𝐟𝐝𝐞 (Metaal Kathedraal Utrecht) – April 26 (sign up)

Let’s celebrate the love that unites us—seen and unseen, here and beyond.
It’s all one field. 💫

Love & amor,
Sandra

Nog één week… en mijn lieve Charly is weer in Nederland.

Het voelt bijna onwerkelijk hoeveel liefde ik voor deze man voel.

Maanden voordat we elkaar ontmoetten, vroeg mijn zwager me eens:
“Mis je het niet, iemand aan je zijde?”
Ik lachte en zei:
“Eigenlijk voel ik me zo vervuld en ben ik zo tevreden met hoe ik nu leef, dat ik geen drang voel om op zoek te gaan. Maar als er iemand op m’n pad verschijnt is ie heel welkom!”

Natuurlijk waren er momenten—vooral jaren geleden—dat ik iemand miste.
Soms heel diep.
Dat verlangen bewoog als een golf door me heen, vroeg om gevoeld te worden. Gezien.
Ik huilde soms. Ademde. Gaf me over.
En ik ontdekte: wat ik werkelijk miste… was een deel van mezelf.

Want wat is missen eigenlijk?
Het is de illusie van afgescheidenheid.
En dat werd de reis—het transformeren van de pijn van afwezigheid naar het dieper voelen van verbinding.

Langzaam verzachtte het verlangen.
Het gevoel van afgescheidenheid loste op.
Geen automatische “Zou hij het zijn?” meer bij het zien van een boeiende vent.
Maar een stille vreugde in het wandelen naast een onzichtbare aanwezigheid die er altijd al was.

En toen—boom.
Zomaar.
Precies op het moment dat ik het niet verwachtte… was hij daar.

Uit het niets, in het hart van Mexico,
op een halfuurtje wandelen van de grootse piramides van Teotihuacán,
verscheen deze magische man.
(Of zoals hij het zegt: “Jij viel gewoon uit de lucht, recht mijn wereld in.”)

Die eerste dag?
Ik was op slag verliefd.

En ik moet nu lachen… want ik was middenin het bouwen van mijn nieuwe website, en ik kon me totaal niet meer concentreren.
Ik zweefde.
Niet gegrond.
Mijn hart duizend richtingen tegelijk.
Zó verliefd.
Ik dacht: “Hoe ga ik dit ooit afkrijgen?”

Het was jaren geleden dat ik een relatie had gehad.
Ik was zo gewend om ‘alleen’ te lopen.

Maar in dat ene kristalheldere moment
veranderde alles.

En ik ben zó dankbaar—echt diep dankbaar—dat ik de volledige cyclus van ‘missen’ heb doorleefd voordat hij kwam.
Dat ik hem niet vanuit leegte ontmoette, maar vanuit heelheid.

Nu wonen we op verschillende plekken—hij in Mexico, ik reizend door de wereld—
en toch is onze verbinding…
constant.
Niet gebonden aan afstand.
Het leeft in mijn hart.

Als ik hem volgende week ophaal van het vliegveld, weet ik nu al dat het voelt alsof we elkaar gisteren nog in levende lijve zagen.
We gaan gewoon verder waar we fysiek even pauzeerden.

💗 𝐕𝐨𝐞𝐥 𝐣𝐞 𝐝𝐞 𝐫𝐨𝐞𝐩 𝐨𝐦 𝐬𝐚𝐦𝐞𝐧 𝐝𝐞 𝐥𝐢𝐞𝐟𝐝𝐞 𝐭𝐞 𝐯𝐢𝐞𝐫𝐞𝐧?
Om de diepe verbinding te eren—met jezelf, met je geliefden, en in het grootse veld van het Leven?

Dit is hoe je met ons mee kunt vieren:

🌹 𝐎𝐧𝐥𝐢𝐧𝐞 𝐂𝐞𝐥𝐞𝐛𝐫𝐚𝐭𝐢𝐨𝐧 𝐨𝐟 𝐋𝐨𝐯𝐞-𝐭𝐫𝐚𝐧𝐬𝐦𝐢𝐬𝐬𝐢𝐞𝐬 – 15 & 29 april (meld je aan)
🌳 𝐎𝐞𝐫𝐂𝐢𝐫𝐤𝐞𝐥𝐬 (Drenthe) – 23 & 24 april, en 1 mei (net toegevoegd!) (meld je aan)
💞 𝐕𝐢𝐞𝐫𝐢𝐧𝐠 𝐯𝐚𝐧 𝐝𝐞 𝐋𝐢𝐞𝐟𝐝𝐞 (Metaal Kathedraal Utrecht) – 26 april (meld je aan)

𝐒𝐜𝐡𝐫𝐢𝐣𝐟 ‘𝐋𝐈𝐄𝐅𝐃𝐄’ 𝐢𝐧 𝐝𝐞 𝐜𝐨𝐦𝐦𝐞𝐧𝐭𝐬 en ik stuur je de info toe.

Laten we samen de liefde vieren die ons verbindt—zichtbaar en onzichtbaar, hier en voorbij.
Het is allemaal één veld. 💫

Liefs & amor,
Sandra